[Nathalie d’Arquien]

1.

Prędzej, czy później sielanka musiała się skończyć. Nat późnym wieczorem usłyszała zaniepokojone owce i przeraźliwe rżenie koni. Nigdy w ciągu całego swojego życia nie przydarzyła jej się żadna podobna sytuacja, więc mając na sobie jedynie wysokie buty, koszulę nocną i byle jak nałożony kardigan, złapała za grabie i wybiegła z domu w kierunku z którego dobiegały ją dźwięki.
Nigdy czegoś takiego nie widziała – przerażone owce stłoczyły się ciasno w kącie wybiegu, u wejścia do stodoły. Jedna chroniła drugą, a młode trzymały się w środku, co było dla nich względnie niebezpieczne, w końcu inne owce mogły je zgnieść. Nat spojrzała w lewo, szukając czegoś, co mogło je wystraszyć i znalazła. Jedna owca leżała, co kobieta odnotowała z nerwowym westchnieniem, któremu towarzyszyło drżenie ust. Podeszła do niej, jednak sytuacja nie wyglądała za dobrze i owca wydała jeszcze kilka tchnień, po czym w ogóle przestała oddychać. Została dotkliwie ranione przez jakieś zwierze na co Francuzka zareagowała soczystym klnięciem w rodzimym języku. O ile ludzki los nie interesował Nathalie, to jednak do zwierząt odczuwała cały pokład emocji i była z nimi związana niczym supłem.
Ruszyła w kierunku przerażonych owiec, otwierając po drodze drzwi do stodoły i wpuszczając je tam. Oczywiście niektóre zwierzęta były tak przerażone, że ani myślały się ruszyć i kobieta musiała pobawić się w ich zagonienie, zmuszając je tym samym do ruszenia się. To właśnie w tym momencie stwierdziła również, że przydałby jej się pies do pomocy, którego oczywiście nie miała.
W stodole przeliczyła wszystkie sztuki i z trwogą doszła do wniosku, że brakuje nie jednej, a dwóch. Widocznie drapieżnik odciął jej drogę do stada i musiała uciec przez ogrodzenie, co choć było do przewidzenia, to jednak i tak wprawiło Francuzkę w podły nastrój. Nie miała nawet do kogo zadzwonić o takiej godzinie w poszukiwaniu pomocy i to w tym wszystkim było najgorsze.
Mało myśląc udała się na ulicę, będąc wciąż w swoim jakże gustownym i popisowym stroju, a nóż złapie jakiegoś ogarniętego człowieka, który zamiast ją gwałcić i zabijać, to będzie jednak wolał jej pomóc? Wyglądała chyba na wystarczająco zdesperowaną, by przykuć ludzkie oko.

Cathal Ackermann

[Cathal Ackermann]

Nathalie d’Arquien

Późny wieczór i pan profesor poza domem? To się zdecydowanie nie zdarzało zbyt często! To się nie powinno zdarzyć w ogóle! A jednak miało niestety miejsce! A może stety? Kolacja u znajomego, luźniejsza i spokojniejsza. Nikt nie przyszedł pod krawatem, ale z drugiej strony nikt też nie zamierzał wychodzić bardzo wstawiony! Alkohol oczywiście był, miał być też potem... po spacerze, na który został zabrany razem z znajomymi! To miała być chwila na odetchnięcie świeżym powietrzem, by potem wrócić do domu, na tak zwaną niespodziankę, którą przygotowywała pani domu z córką! Wygoniła mężczyzn by jej nie przeszkadzali, nie plątali jej się pod nogami, a sama zajęła się wszystkim!
Jak to mówią? W domu teoretycznie rządzi mąż, a praktycznie to żona o wszystkim decyduje. Zatem chcąc czy nie, wyszli z domu i ruszyli na krótki spacer. Jednak nie spodziewali się zobaczyć dziewczęcia w tak nietypowym, nawet jak na te rejony świata, stroju! Do tego jej mina jakby przedszkolak uciekał przed pedofilem! No coś się stało! Każdy z mężczyzn był ciekawy co konkretnego, ale tylko Cathal uznał, że podejdzie... machnął nawet ręką na komentarze znajomego, że to tylko jakaś wariatka i ma się niczym nie przejmować. No lepiej ocenić samemu!
Ruszył dość szybko w stronę dziewczyny, ale nie chcąc jej wystraszyć, ani sprawiać wrażenie jakiegoś zboczeńca czy gwałciciela odezwał się z odległości takiej, by mogła go dobrze usłyszeć!
-Wszystko w porządku? Mogę pani jakoś pomóc? - no cóż... może dałoby się to rozegrać lepiej? A może będzie żałował, że wyrywał się z szeregu? To się okaże już w następnym poście!

[Nathalie d’Arquien]

Jej plan był w zupełności beznadziejny, bo co ona myślała? Naprawdę uważała, że o tej godzinie może spotkać jedynie odległych sąsiadów na swojej drodze? Cóż, najwidoczniej przeliczyła się już na starcie, ponieważ sąsiedzi byli ostatnimi możliwymi osobami, które znajdowałyby się teraz na zewnątrz. Już w pierwszych chwilach dostrzegła z zaniepokojeniem grupkę, która się nią zainteresowała i wtedy to do niej dotarło – latała po ulicy w stroju nawiedzonej banshee i pewnie wyglądała co najmniej na pijaną, lub dobrze przyćpaną, co tłumaczyłoby chociażby jej rozbiegany, a zarazem zdenerwowany wzrok.
Już miała się cichaczem ewakuować, by nie narażać się na kompromitację i pewnie gdyby zareagowała kilka chwil wcześniej, to misja zakończyłaby się powodzeniem. Nathalie dostrzegła jednak, że jeden z mężczyzn oddzielił się od grupy i ruszył w jej stronę, na co kobieta chciała się cofnąć, jednak odziedziczona duma i nabyta pewność siebie zupełnie jej na to nie pozwoliły.
- Owca. – Rzuciła jedynie, co zabrzmiało tak głupio i niezrozumiale, że sama zaraz uderzyła się otwartą dłonią w czoło, kto wie, może właśnie wybijała sobie z głowy te durne przyzwyczajenie, że wszyscy zawsze wiedzą o co jej chodzi bez zbędnych tłumaczeń? Możliwe, ponieważ odkąd straciła karierę, to ta moc „porozumienia” przestała działać. – Jakieś zwierzęta wystraszyły moje stado, zabiły moją owcę i wystraszyły Eleonorę tak, że uciekła. – No, już prawie Nat, jeszcze musisz tylko nauczyć się, że nadawanie ludzkich imion zwierzętom sprawia, że obcy ludzie mogą źle zrozumieć sytuację i będą myśleć, że chodzi o jakiegoś człowieka. – Owcę oczywiście, Eleonora to owca. Bardzo, ale to bardzo droga owca, która musi wrócić do domu za wszelką cenę. – Wyjaśniła, a z jej tonu biła stanowczość i ogień, który towarzyszył również surowości jej głosu. Co miała zrobić? Była wściekła i rozgoryczona, ponieważ nigdy jeszcze nie przytrafiła jej się taka sytuacja i miała ochotę ubić kogoś tylko po to, by uspokoić choć trochę skołatane nerwy. – Pomóc? Jasne! Masz może, no nie wiem… Jakiś radar na zaginione owce? - W jej pytaniu przebijał się sarkazm, jednak Nat robiła to nieumyślnie i nawet nie sądziła, że mogłaby wyjść przez to na opętanego buca, przez co mężczyzna może nie chcieć jej pomóc. – Albo może widziałeś jakąś po drodze? – Dodała, jakby próbując złagodzić odbiór swojej osoby w jego oczach, w końcu potrzebowała pomocy, więc musiała trochę odpuścić z tonu, by ktokolwiek chciał wziąć udział w poszukiwaniach.

Cathal Ackermann

[Joseph Warren]

Nathalie d’Arquien

Wracał z..., miejsca zbrodni..., obrzydliwej jak każda, ale ta... Ta poruszyła nawet takiego oficera; nie wiedział jak do tego doszło, że stanął i ziemia osunęła się, a on zjechał po zboczu, wbijając się w muł, w którym leżało to, co zostało z ciała ofiary... Ciężarnej ofiary... Był roztrzęsiony i zmarznięty; nie mógł się skupić na wiadomościach nadawanych w radiu. Wciąż czuł, że jest pokryty błotem i... Zwolnił na zakręcie i kiedy zobaczył stojącą na poboczu kobietę, od której oddalał się mężczyzna, podjechał nie włączając syreny. Zatrzymał się kilka kroków od niej i wysiadłszy szybko, podszedł do niej.
– Nic pani nie jest? – zaczął, spoglądając to na nią, to na oddalającego się pospiesznie mężczyznę. – Ten człowiek? Nie zrobił nic pani? – Dopytywał, z zaniepokojeniem; kobieta trzęsła się, może z zimna, a może z zupełnie innego powodu. Nie chciał w środku nocy i po tym wszystkim biegać za jakimś zwyrodnialcem, ale jeśli będzie trzeba...
– Proszę wsiąść do radiowozu, dobrze? – Wsłuchiwał się w to, co mówiła; może nie było składane, ale mogła być w szoku. Potakiwał głową i po chwili powiedział:
– Szuka pani...? Eleonory? – Kim, do q-rwy nędzy jest Eleonora?, pomyślał, ale słuchał kobiety dalej i powoli zaczynał rozumieć. Pokiwał głową i wpatrując się w nią, powtórzył jej słowa tak, jak zrozumiał; chciał upewnić się, że mówili o tym samym. – Szuka pani swojej owcy, tak? I Eleonora to ta owca. Wiem, że to brzmi idiotycznie, ale chcę się upewnić, że mówimy o tym samym, dobrze? – przerwał i wysłuchał jej odpowiedzi. – Jest pani pewna, że to było zwierzę? To znaczy czy zostawiło jakiekolwiek ślady, po których możemy wnioskować, że to było zwierzę? – Nie chciał mówić o tym, że w najbliższej okolicy znaleźli rozkładającego się trupa, a na dodatek to kobieta... Ta stojąca przed Josephem była wystarczająco roztrzęsiona i zdenerwowana.
– Proszę wsiąść na chwilę do radiowozu. Nadamy komunikat przez radio. Tamten mężczyzna na pewno nic pani nie zrobił? – dopytał i usiadł na siedzeniu służbowego auta, sięgając po radio; mógłby spodziewać się wszystkiego, ale nie czegoś takiego...

[Nathalie d’Arquien]

Najwidoczniej mężczyzna uznał, że ma do czynienia z jakąś wariatką, bo już po chwili opuścił ją bez słowa i odszedł w stronę reszty mężczyzn. Nat była na tyle zbita z tropu, że pozostała w tym samym miejscu na poboczu z wpół otwartymi ustami. Z jednej strony miała ochotę zrugać faceta za brak jakiejkolwiek reakcji, jednak z drugiej rozumiała, że jej problem mógł mu się wydawać na tyle specyficzny, że dodając dwa do dwóch – jej ubiór i mowę, mógł uznać, że jest choćby pijana. Cóż, szkoda.
Nie sądziła jednak, że przyciągnie to nadjeżdżające auto, przez którego reflektory aż przymrużyła oczy i dojrzała, że jest to radiowóz. Świetnie, jeszcze niech teraz pół miasta się zbiegnie i zacznie ją wytykać palcami. Brakowało tylko reporterów, którzy by ją znaleźli niemal na tym drugim końcu świata, oczyma wyobraźni już widziała te czołówki „znana tancerka stoczyła się po kontuzji i biega po przedmieściach w koszulki nocnej.
- Nie, spokojnie, wszystko jest w porządku. – Wytłumaczyła z lekkim już rozdrażnieniem, bo zdała sobie sprawę, że będzie musiała drugi raz przechodzić przez to upokorzenie. Następnym razem (oby się nie zdarzył) zapewne zadba o to, by się najpierw przebrać. – Chyba sama go wystraszyłam. – Wzruszyła ramionami, krzyżując ręce na piersi, osłaniając się przed chłodem, żeby nie pozostawiać już żadnych wątpliwości. Wiedziała, że policja często ma dość wyczulone zmysły i widzą więcej niż tak naprawdę by chcieli.
- Nic mi nie jest, wiem, że to dziwnie wygląda, ale ja tylko szukam Eleonory. Coś zabiło Betty, reszta stada zbiła się w kupę i nic im się nie stało, ale biedna Eleonora widocznie nie zdążyła i jej nie ma… – To wszystko tak naprawdę było bardziej skomplikowane, gdy próbowało się to wyjaśnić obcej osobie, ale to był policjant, przecież musieli mieć już takie sytuacje. Dobra, może sam się tym nie zajmuje, ale przecież nie ona jedna ma tu zwierzęta hodowlane, prawda?
Roześmiała się z histerią, jakby znowu zdając sobie sprawę, że popełniła ten sam błąd, co z poprzednim mężczyznom. Musiała zacząć mówić ze szczegółami, jednak spędzając tyle czasu ze zwierzętami potrafiła je uczłowieczyć na tyle, by zapominać o tym, że są owcami.
- Eleonora to jedna z moich owiec. Ze stada. Szukam tylko tej jednej owcy, reszta ma się chyba dobrze. – Urwała na chwilę, bo musiała wziąć uspokajający wdech, by skupić się na tym, co chce mężczyźnie przekazać i jak to zrobić, by bardziej nie zamieszać. – To… Musiało być zwierzę, skoro zagryzło Betty… No chyba, że nagle mamy tu kanibali, albo psychopatów. – Mruknęła, ponieważ dla niej wyjaśnieniem było tylko inne zwierzę, raczej nie spodziewała się takiej rzeczy po ludziach. Owszem, bywali różni zwyrodnialcy, ale co by im dało zabicie owcy? Nie, zupełnie sobie tego nie wyobrażała. - Bo nie mamy kanibali, prawda? - Dopytała, jakby faktycznie miała zaraz zacząć szykować swoją farmę na inwazję zombie.
- Na pewno. On… Wydawało się, że chciał pomóc, ale nie rozumiem co się stało… - Powiedziała z niemal ściśniętymi zębami, wsiadając do radiowozu tylko po to, by nie narobić większych problemów. W końcu jeśli będzie się zachowywać spokojnie, to prędzej, czy później dojdą do wspólnego porozumienia, a przecież o to chodziło.
- Pracuje Pan o tej godzinie, czy właśnie Pan wracał? Nie chcę Pana zatrzymywać. – Przyznała, bo choć pomoc była jej bardzo potrzebna, to jednak nie chciała wciągać kogoś na siłę w pomaganie. Przecież mężczyzna mógł właśnie wracać do domu ze zmiany i tylko sumienie nie pozwoliło mu przejechać obojętnie obok.

Joseph Warren