Hope Valley

— Może wyskoczył z matki jako drugi, przepuszczając brata przodem (bo głupszym się ustępuje!), ale dzięki temu przez całe życie łudził się, że rodzicielka kocha go bardziej. W końcu młodsze dzieci zawsze są tymi ulubionymi, więc kiedy Piotrek zajęty był obrastaniem w piórka z powodu marnych dwóch minut przewagi, Teddy tulił się do ciepłych piersi i dokładał wszelkich starań, żeby brat dostał tylko resztki.
— Od kiedy pamięta, dorastał w towarzystwie kobiet. Ojca (czy raczej: dawcy nasienia) nigdy nie poznał, bo ulotnił się na kilka miesięcy przed porodem. U boku Louise została Regina — wieloletnia przyjaciółka rodziny. Kobiety szybko złożyły przysięgę, że w zdrowiu i w chorobie, w szczęściu i nieszczęściu, będą dla siebie bezpieczną opoką. Od ich ślubu minęło ponad trzydzieści lat, a wciąż kochają się bezgranicznie.
— Kojarzycie tych rudych z "Harry'ego Pottera"? Fred i George Wesley? Odkąd pierwsza wersja powieści wyszła na rynek, a bliźniacy dorwali ją w swoje przebiegłe rączki, postanowili iść śladem ulubionych bohaterów i zostać samozwańczymi wynalazcami. Od małego znosili do domu dziwaczne znaleziska, budowali z nich twierdze i zamki i niewiele robili sobie z kar, które wlepiały im matki. "Bo trzykrotne wybicie szyby w oknie pani Carter to już przesada!".
— Zgodnie z sugestią Reginy, Teddy zainteresował się mniej destrukcyjnymi zabawkami. A przynajmniej... tak mu się wydawało. Pierwszy dron zbudował, mając zaledwie dziesięć lat i podczas lotu testowego wleciał w komin sąsiadki. Do tej pory pamięta, jak bardzo bolało go pokrycie kosztów naprawy z własnego kieszonkowego.
— Matki, uzmysłowiwszy sobie, że Tadek nie ma zamiaru zaprzestać budowania najdziwniejszych konstrukcji, zapisały go do osiedlowego klubu naukowego. Spotykali się tam głównie uczniowie szkół średnich, przygotowujący projekty, które w przyszłości miałyby im otworzyć drogę na studia. Niestety, o kilka lat młodszy i bardzo zarozumiały Westfield nie został ciepło przyjęty. Zamiast rozpaczać, założył konkurencyjną grupę we własnej podstawówce. Uczył dzieciaki, jak działają wulkany, prezentując je na własnoręcznie złożonych prototypach, a z czasem rozwinął tematykę zajęć na podstawy fizyki, astrofizyki i matematyki.
— W szkole średniej Westfield zrobił się socially awkward i zamiast nawiązywać znajomości, wolał podziwiać ładne superbohaterki w komiksach. Namiętnie zaciągał brata do kina na różnej maści Star Warsy czy innych Władców pierścienia, a gadanie z dziewczynami uważał za aktywność spoza kręgu swoich zainteresowań. Mimo wszystko uchodził za całkiem popularnego, nieświadomie złamał kilka serc i dość chętnie podsuwał ładne koleżanki Peterowi.
— Można przypuszczać, że właśnie superbohaterowie pchnęli go w stronę naukowej ścieżki kariery. Brat, jak normalny człowiek, poszedł na studia medyczne, a Tadek, jak to Tadek, porwał się na biotechnologię. Peter miał składać ludzi, młodszy Westfield — roboty. Albo skafandry, gdyby wczuł się w Tony'ego Starka za bardzo.
— W czasie studiów poznał wiele kobiet: dziennikarki, pielęgniarki, nawet astrofizyczki. Przez jakiś czas umawiał się ze starszą o dziesięć lat anglistką, ale związek rozpadł się szybciej, niż powstał, kiedy Teddy doszedł do wniosku, że jedyne, co go do niej ciągnie, to przeświadczenie, że jest zaskakująco podobna do nauczycielki, którą miał w podstawówce.
— Dopiero po studiach, dla odmiany, postawił na młodszą dziewczynę. I szybko okazało się to strzałem w dziesiątkę, bo Claire nie dość, że zawróciła mu w głowie na dobre, to jeszcze potrafiła owinąć go sobie wokół palca w taki sposób, że wcale nie miał jej tego za złe. Po zaledwie roku znajomości rzucił się przed nią na kolanko i wsunął na jej palec przepiękny, cholernie drogi pierścionek.
— Bionic-TW powstało przypadkowo. Na ostatnim roku studiów, w ramach egzaminu zaliczeniowego z mechatroniki, Teddy zbudował bioniczną kończynę — zaprogramował ją tak, by ręka była w stanie poruszać każdym palcem, pisać, grać w szachy czy na pianinie, a także podnosić ciężkie przedmioty. Z propozycją założenia startupu wyszedł profesor, zbyt zachwycony talentem i umysłem Westfielda, by pozwolić mu na stagnację. Firma rozrosła się w zastraszającym tempie: nim Theodor się zorientował, jego nazwisko biło po oczach z ogromnych billboardów i pierwszych stron gazet. A na pięknych zdjęciach, które przyciągały ciekawskie spojrzenia, zawsze pojawiał się u boku małżonki.
— Podobno byli parą idealną. Taką, która spośród wzlotów i upadków przeżywa tylko te pierwsze. Nie brakowało im niczego: ani pieniędzy, ani przygód, ani miłości. Kupili ogromny dom na obrzeżach Hope Valley, przygarnęli psa, a jedynym problemem, z jakim się zetknęli, była niemożność założenia rodziny.
— Nawet najbardziej udany związek zaczyna się psuć, gdy małżonkowie pragną czegoś innego. On — chciał po prostu pracować, rozwijać swoją karierę, przynieść światu pożytek. Ona — coraz częściej mówiła o pieluszkach, kołysankach, o tym, że nie jest wystarczająco dobra, by mieć własne dziecko.
— Niezwykle pomocna okazała się macica młodszej siostry Wellsh. Osiem miesięcy temu Westfieldowie z pomocą ekipy lekarzy umieścili w niej embrion, który na tym etapie spokojnie można nazwać dzieckiem. Lada chwila ich rodzina powiększy się o jednego, pulchniutkiego (powinniście zobaczyć te fotki z USG!) chłopca, a Teddy... jest trochę przerażony. Bardzo przerażony.
Powoli zaczyna wariować.

Cieszymy się, mogąc Cię gościć w Hope Valley. Prosimy, czuj się u nas jak w domu! Aby ułatwić Ci rozpoczęcie rozgrywki, przygotowałyśmy listę tematów, które powinieneś odwiedzić w pierwszej kolejności:
> relacje zapewnią Ci niekończące się możliwości rozwoju postaci;
> telefon pozwoli Twojej postaci kontaktować się z przyjaciółmi;
> w kalendarzu możesz porządkować swoje rozgrywki, by już zawsze pamiętać o odpisach.

Koniecznie zerknij też do forum z odznakami i wybierz te, które chciałbyś zobaczyć w swoim profilu! I pamiętaj — w razie jakichkolwiek wątpliwości, nie wahaj się z nami kontaktować!