Hartwood Blaze
imiona blaze damien
nazwisko hartwood
data urodzenia01.01.1996
miejsce urodzenia hope valley
orientacja seksualna biseksualna
miejsce pracy kancelaria prawnicza państwa bennett
stanowisko pracy stażysta; przyszły prokurator
narracja narracja trzecioosobowa, czas przeszły
wizerunek jung haein
Blaze zawsze był lepszy.
Lepszy niż jego rówieśnicy, którzy nie posiadali zbyt wielu ambicji; lepszy niż jego kuzyni, z którymi zawsze rywalizował, nieustannie przypominając swoim dziadkom, że to on był wnukiem, w którym mogli dostrzec coś więcej niż tylko dziecinne marzenia i ogrom niekończącej się energii. Unoszenie wysoko brody i spoglądanie na innych z odrobiną pogardy weszło mu więc w nawyk już w najmłodszych latach życia, gdy rodzice dumnie mu się przyglądali, niemal wznosząc go pod same niebiosa. Bo Blaze otrzymał od losu coś więcej niż wielkie pokłady ambicji i uosobienie, dzięki któremu z łatwością wkupywał się w łaski innych; otrzymał możliwości, których jako syn detektywa w wydziale zabójstw i pielęgniarki, nie mógł zmarnować. Rodzice zapewniali mu wszystko; począwszy od wsparcia, skończywszy na odpowiednich środkach finansowych, dzięki którym mógł rozwijać wszystkie pasje, próbując odnaleźć to, co sprawiałoby mu największą radość. Jako jedyne dziecko państwa Hartwood, mając niemalże wszystko, Blaze zyskiwał coraz więcej pewności siebie, z wolna zapominając o tym, czym była skromność.
Blaze zawsze był ambitny.
Nawet jeśli rodzice niczego od niego nie wymagali, a on sam niczym najprawdziwszy dzieciak gubił się w swoich pasjach, zmieniając je częściej, niż powinien, odwiecznie czuł się wolny. I to dzięki temu nie przestawał w siebie wierzyć, dążąc do osiągnięcia czegoś większego. Gdy jego rówieśnicy biegali po podwórku, wspinając się na wszystkie drzewa w okolicy, on zakradał się do biura swojego ojca, by przyjrzeć się wszystkim sprawom, którymi pan Hartwood zajmował się w tamtym czasie. Gdy jego przyjaciele planowali wyjazd z okazji ukończenia liceum, on wybierał uczelnię, w której miał spędzić kolejne pięć lat. Bo jeśli miał osiągnąć jakikolwiek sukces, to sam musiał sobie na to zapracować. Drogi na szczyt nie utorowały mu więc pieniądze rodziców, ich znajomości, czy nawet ich zalecenia, dzięki którym obrałby dobry kierunek, nie przejmując się ewentualnymi pomyłkami i utratą czasu. Bo dostanie się na najlepszą uczelnię na Florydzie, było jego zasługą. To on spędzał długie godziny nad książkami, niemal pochłaniając przydatną wiedzę, by z łatwością kończyć każdy kolejny rok nauki. To on godził swoje życie towarzyskie z uczelnią, pokazując innym, że wszystko było zależne wyłącznie od jego chęci i zawziętości. Nie odmawiał sobie przyjemności na rzecz nauki, podobnie jak i nie zaniedbywał jej na rzecz tworzenia niezapomnianych wspomnień. Jego życie było więc idealnie wyważone. I w tym wszystkim nie było też szczególnie zaskakujące. Dobry dzieciak, z dobrej rodziny; nie mógł więc nikogo rozczarować, prawda?
Blaze zawsze był niezwykły.
Żaden dzieciak, który lubił owijać sobie ludzi wokół palca, traktując wszystkich jak chwilowe źródło jego zabawy, niżeli jak żywe istoty, nie zdecydowałby się przecież na studia prawnicze; z założenia chcąc pomagać innym. Żaden osiemnastolatek nie podsycałby kłótni przy rodzinnym stole, byle później przybrać na twarz tę zupełnie niewinną maskę, dzięki której mógł przed wszystkim się obronić. Blaze znał więc swoje wady i zalety, a do tego bezproblemowo je wykorzystywał. Był więc tym ułożonym studentem, który dążył do tego, by zostać prokuratorem, którego znaliby wszyscy w kraju. Był tym wyśnionym dzieckiem, indywidualistą o jasnych poglądach. Jednocześnie jednak był tym, po którym nie można było spodziewać się oczywistych reakcji i ciepłych uśmiechów. Był tym, który z łatwością łamał innych, z przyjemnością zagłębiając się w ich psychikę. Być może właśnie dlatego, droga do ukończenia studiów była dla niego tak banalnie prosta; bo Hartwood od samego początku wiedział, czego chce; a prawda była taka, że zawsze chciał wiele.
Blaze zawsze był otwarty.
Nie bojąc się nowości i zmian, powrócił w rodzinne strony niemal od razu po zakończeniu studiów. Nie trzymał się tego, co bezpieczne i znane, pozostając w mieście, które oferowało mu znacznie więcej niż to niewielkie miasteczko, w którym się urodził. Bo to ponowne pojawienie się w Hope Valley miało być dla niego wyzwaniem, którego chętnie się podjął; to ono miało jeszcze bardziej go zmobilizować. Podchodząc do kolejnych egzaminów, szkoleń i kursów, Blaze podjął się stażu w znajomej kancelarii, nie żałując powrotu do domu, ani żadnego ze swoich wcześniejszych wyborów. Mógł przecież wyjechać w każdej chwili, choć wydawało mu się, że Hope Valley było odpowiednim miejscem, które mogło jeszcze wiele mu zaoferować. A to wystarczyło, by znów się tu zadomowił, nadal robiąc to, co do tej pory; żyjąc dokładnie tak, jak sam tego chciał. Bez niepotrzebnej presji ze strony społeczeństwa, rodziców i przyjaciół; zgodnie z własną wolą i celami.
Lepszy niż jego rówieśnicy, którzy nie posiadali zbyt wielu ambicji; lepszy niż jego kuzyni, z którymi zawsze rywalizował, nieustannie przypominając swoim dziadkom, że to on był wnukiem, w którym mogli dostrzec coś więcej niż tylko dziecinne marzenia i ogrom niekończącej się energii. Unoszenie wysoko brody i spoglądanie na innych z odrobiną pogardy weszło mu więc w nawyk już w najmłodszych latach życia, gdy rodzice dumnie mu się przyglądali, niemal wznosząc go pod same niebiosa. Bo Blaze otrzymał od losu coś więcej niż wielkie pokłady ambicji i uosobienie, dzięki któremu z łatwością wkupywał się w łaski innych; otrzymał możliwości, których jako syn detektywa w wydziale zabójstw i pielęgniarki, nie mógł zmarnować. Rodzice zapewniali mu wszystko; począwszy od wsparcia, skończywszy na odpowiednich środkach finansowych, dzięki którym mógł rozwijać wszystkie pasje, próbując odnaleźć to, co sprawiałoby mu największą radość. Jako jedyne dziecko państwa Hartwood, mając niemalże wszystko, Blaze zyskiwał coraz więcej pewności siebie, z wolna zapominając o tym, czym była skromność.
Blaze zawsze był ambitny.
Nawet jeśli rodzice niczego od niego nie wymagali, a on sam niczym najprawdziwszy dzieciak gubił się w swoich pasjach, zmieniając je częściej, niż powinien, odwiecznie czuł się wolny. I to dzięki temu nie przestawał w siebie wierzyć, dążąc do osiągnięcia czegoś większego. Gdy jego rówieśnicy biegali po podwórku, wspinając się na wszystkie drzewa w okolicy, on zakradał się do biura swojego ojca, by przyjrzeć się wszystkim sprawom, którymi pan Hartwood zajmował się w tamtym czasie. Gdy jego przyjaciele planowali wyjazd z okazji ukończenia liceum, on wybierał uczelnię, w której miał spędzić kolejne pięć lat. Bo jeśli miał osiągnąć jakikolwiek sukces, to sam musiał sobie na to zapracować. Drogi na szczyt nie utorowały mu więc pieniądze rodziców, ich znajomości, czy nawet ich zalecenia, dzięki którym obrałby dobry kierunek, nie przejmując się ewentualnymi pomyłkami i utratą czasu. Bo dostanie się na najlepszą uczelnię na Florydzie, było jego zasługą. To on spędzał długie godziny nad książkami, niemal pochłaniając przydatną wiedzę, by z łatwością kończyć każdy kolejny rok nauki. To on godził swoje życie towarzyskie z uczelnią, pokazując innym, że wszystko było zależne wyłącznie od jego chęci i zawziętości. Nie odmawiał sobie przyjemności na rzecz nauki, podobnie jak i nie zaniedbywał jej na rzecz tworzenia niezapomnianych wspomnień. Jego życie było więc idealnie wyważone. I w tym wszystkim nie było też szczególnie zaskakujące. Dobry dzieciak, z dobrej rodziny; nie mógł więc nikogo rozczarować, prawda?
Blaze zawsze był niezwykły.
Żaden dzieciak, który lubił owijać sobie ludzi wokół palca, traktując wszystkich jak chwilowe źródło jego zabawy, niżeli jak żywe istoty, nie zdecydowałby się przecież na studia prawnicze; z założenia chcąc pomagać innym. Żaden osiemnastolatek nie podsycałby kłótni przy rodzinnym stole, byle później przybrać na twarz tę zupełnie niewinną maskę, dzięki której mógł przed wszystkim się obronić. Blaze znał więc swoje wady i zalety, a do tego bezproblemowo je wykorzystywał. Był więc tym ułożonym studentem, który dążył do tego, by zostać prokuratorem, którego znaliby wszyscy w kraju. Był tym wyśnionym dzieckiem, indywidualistą o jasnych poglądach. Jednocześnie jednak był tym, po którym nie można było spodziewać się oczywistych reakcji i ciepłych uśmiechów. Był tym, który z łatwością łamał innych, z przyjemnością zagłębiając się w ich psychikę. Być może właśnie dlatego, droga do ukończenia studiów była dla niego tak banalnie prosta; bo Hartwood od samego początku wiedział, czego chce; a prawda była taka, że zawsze chciał wiele.
Blaze zawsze był otwarty.
Nie bojąc się nowości i zmian, powrócił w rodzinne strony niemal od razu po zakończeniu studiów. Nie trzymał się tego, co bezpieczne i znane, pozostając w mieście, które oferowało mu znacznie więcej niż to niewielkie miasteczko, w którym się urodził. Bo to ponowne pojawienie się w Hope Valley miało być dla niego wyzwaniem, którego chętnie się podjął; to ono miało jeszcze bardziej go zmobilizować. Podchodząc do kolejnych egzaminów, szkoleń i kursów, Blaze podjął się stażu w znajomej kancelarii, nie żałując powrotu do domu, ani żadnego ze swoich wcześniejszych wyborów. Mógł przecież wyjechać w każdej chwili, choć wydawało mu się, że Hope Valley było odpowiednim miejscem, które mogło jeszcze wiele mu zaoferować. A to wystarczyło, by znów się tu zadomowił, nadal robiąc to, co do tej pory; żyjąc dokładnie tak, jak sam tego chciał. Bez niepotrzebnej presji ze strony społeczeństwa, rodziców i przyjaciół; zgodnie z własną wolą i celami.
MIEJSCOWY wale hill
