bobkov luka
imiona luka
nazwisko bobkov
data urodzenia22/03/1982
miejsce urodzenia orlando, floryda
orientacja seksualna homoseksualna
miejsce pracy nobu restaurant
stanowisko pracy szef kuchni
narracja trzecia/przeszły
wizerunek peric darko
Mam siedem lat, a moja mama się uśmiecha. Nie pasuje mi to, przywykłem do tego, że wszystkie mamy to robią, ale moja nie. Przyglądam jej się i nie wiem, jak zareagować. Ona gładzi mnie bo głowie i mówi, że od teraz już wszystko będzie dobrze. Już jesteśmy bezpieczni, nic nam nie grozi, jej siniaki szybko się zagają, moje zresztą też, bo i tak przykryłem je kolejnymi, tym razem z bójek z kolegami. Nie do końca rozumiem co to znaczy, że wszystko ma być dobrze, ale ufnie biorę ją za rękę. Uśmiecham się jeszcze szerzej.
Wychodzimy z pogrzebu mojego ojca.
Mam trzynaście lat i mucha straszliwie uwiera mnie pod szyją. Uśmiecham się pod nosem, bo nikt nie wiem, że pod koszulę wcisnąłem koszulkę z Batmanem. Czuję się jak prawdziwy bohater, chociaż kazali mi ulizać włosy (Raz w życiu, chociaż RAZ uczesz się, kiedy idziesz o ludzi! Nie chcę żadnego innego prezentu!) i stać na baczność. Nienawidzę stać na baczność. Nienawidzę stać w miejscu, więc przystępuję z nogi na nogę i kątem oka widzę, jak babcia kręci z dezaprobatą głową. Żeby ją jeszcze bardziej wkurzyć zaczynam udawać, że dłubię w nosie. Ktoś szturcha mnie w bok, więc odruchowo mu oddaję. To tylko mój nowy ojczym, a ja zapomniałem, że miałem podać im obrączki.
Mam piętnaście lat i zaciskam zęby tak mocno, że boli mnie cała szczęka. Od dwóch godzin siedzę nad wypracowaniem z polskiego. Nienawidzę pisać wypracowań, wolę biegać, grać kolegami w kosza i palić papierosy za trybunami. Myślę, że mogłoby mi iść szybciej, gdyby się tak głośno nie kłócili. Czwarty raz tego dnia. Sam już nie wiem, kto krzyczy głośniej, matka czy ojczym. Kiedy powiedziałem, że jej mąż zaczyna brzmieć jak ojciec, dostałem w twarz. Nie wtrącam się i wracam do wypracowania. Nienawidzę wypracowań. A oni nie mają pojęcia, że jeśli go juto nie oddam, nie zaliczę roku.
Mam osiemnaście lat, lubię sport, mam szansę na stypendium. Wygrywam zawody, mam kolejnego chłopaka, ale w tym chyba naprawdę jestem zakochany. Nie tylko dlatego, że gdyby nie on, pewnie w życiu nie zdałbym połowy przedmiotów. Wracam do domu spalony słońcem, dziś wieczorem imprezujemy z chłopakami z drużyny. Matka i ojczym znów się kłócili, ale nie spodziewam się jej podbitego oka, a ona nie spodziewa się, że wrócę tak wcześnie. Mówię jej, że ma się spakować i poradzimy sobie we dwójkę, już raz to przecież przerabialiśmy. Odpowiada, że on przecież ją kocha i nie może go zostawić.
Każe mi iść na górę.
W przyszłym roku kończę liceum.
Pakuję wszystkie rzeczy do walizki.
Mam dwadzieścia trzy lata i nie pamiętam, kiedy ostatni raz w moim życiu było tak cicho. Po mojej wyprowadzce czas jakby się zatrzymał, ale to nic, przecież umiem sobie radzić sam. Ktoś uratował mi życie. Nie lubię myśleć, że mi pomógł, ale wiem, co by się ze mną działo, gdyby tego nie zrobił. Przez chwilę mieliśmy ciasne mieszkanie i bezpańskiego kota, który wkradał się do środka przez uchylone okno i spał na naszym łóżku pod naszą nieobecność. Nie wiem, ale jakimś cudem daliśmy radę przez tyle lat. Ale wszystko to, co dobre, musi się w końcu skończyć.
Biorę dwa głębokie oddechy i zakładam fartuch kuchenny.
Za chwilę zaczynam swój pierwszy dzień w nowej pracy na zmywaku, nie mogę się rozpaść.
Mam trzydzieści osiem lat i moje zdjęcie wisi w okolicznym barze karaoke z dopiskiem po czwartym piwie tego pana nie wpuszczamy na scenę. Z całego serca kocham swoją pracę, szczególnie odkąd zostałem szefem kuchni. Jestem szczęśliwym człowiekiem. Mam dwie ręce, dwie nogi, moja broda zazwyczaj wyglądają tak, jakby jakiś ptak uwił w niej sobie gniazdo, a w mojej szufladzie nie mogę znaleźć ani jednej pełnej pary skarpetek. Wszystko, co osiągnąłem, zawdzięczam wyłącznie sobie. Moja matka ostatni raz próbował skontaktować się ze mną prawie dziesięć lat temu; nie mogłem wtedy odebrać, przygotowywałem kolację dla ważnych gości z ambasady.
Lubię swoje odbicie w lustrze, znam na pamięć większość piosenek Whitney Houston (nie ma karaoke bez I wanna dance with somebody, NO NIE MA), przyciągam do siebie wszystkie psy, które mijam na ulicy, mój najdłuższy związek trwał prawie trzy lata, a kontakty rodzinne utrzymuję tylko z kuzynostwem.
Mam na imię Luka.
Mogę postawić ci kolejnego drinka?
→ jest w połowie Amerykaninem, a w połowie Rosjaninem (jego ojciec bawił się w jakieś mafijne interesy, ale nawet po jego śmierci nikt nie wie, czym tak naprawdę się zajmował);
→ nigdy nie skończył żadnych studiów, a mimo to, dzięki ciężkiej pracy, udało mu się wspiąć na wyżyny zawodowe;
→ posiada bardzo duży apetyt i równie duże serce;
→ jest świetnym kucharzem, ale i tak uważa, że lepiej całuje niż gotuje (potwierdzone info);
→ w wolnych chwilach wyszukuje w Internecie różne choroby, a później panikuje, że jest na coś chory, ale nie do końca wie na co;
→ kocha koszykówkę, w jego mniemaniu najlepszy film do Kosmiczny Mecz;
→ do tej pory nosi w sercu żałobę po śmierci Koby’ego Bryanta;
→ ma doskonałą rękę do roślin – potrafi rozmawiać z nimi godzinami, a te odwdzięczają się, rosnąc jak szalone;
→ może i nie umie śpiewać, ale za to kocha tupać nóżką do country;
→ a poza tym lubi dekorować wnętrza, grać w gry planszowe, jeździć samochodem bez większego celu, piec ciasta, czytać artykuły popularnonaukowe i komiksy DC, oglądać dokumenty o seryjnych mordercach (chociaż później trochę się boi), kolorowe koszule i piosenki Blake’a Sheltona;
+bonus mniejszych osiągnięć życiowych
» rozgrywający w amatorskiej drużynie koszykarskiej
» prawko za trzecim razem
» czwórka w loterii powreball
» zdjęcie na instagramie z Gordonem Ramsey’em
» wypicie kilku szotów z Gordonem Ramsey’em i zarzyganie mu butów
» przejazd bez biletu komunikacją miejską w Orlando
przyjezdny wave hill
