Fletcher Lisbeth
imiona Lisbeth, Lisa, Beth
nazwisko Fletcher
data urodzenia17.07.1998
miejsce urodzenia Hope Valley
orientacja seksualna Heteroseksualna
miejsce pracy CHILL & GRILL
stanowisko pracy Gimnastyczka artystyczna i dorywczo kelnerka
narracja NARRACJA (trzecia osoba / czas przeszły)
wizerunek Sofia Carson
Najłatwiejszy ze wszystkich przyrządów gimnastycznych.
Jej historia zaczyna się od skoków, ale nie jest to cyniczne spostrzeżenie, w zasadzie nie ma w tym żadnych uszczypliwości. Zarówno jej ojciec, jak i matka potrafili się dopasować, przeskoczyć z jednej sytuacji w drugą, nawet jeśli nie było to zbyt łatwe. Oboje lata temu wiedli osobne życia, mieli różne rodziny i trochę minęło, nim się odnaleźli. Lisbeth nie była pierwszym dzieckiem dla żadnego z nich, ale za to pierwszym, które od początku dzielili wspólnie. Czasem miała wrażenie, że urodziła się z rolą spoiwa przypisaną od chwili jej pierwszego oddechu. Musiała łączyć chwiejną konstrukcję ich rodziny, ale brzemie nie ciążyło jej za bardzo. Z pierwszego małżeństwa ojca zyskała dużo starszego brata, ze strony matki miała zaś starszą siostrę, rodzice byli lekarzami, więc tak naprawdę niczego jej nie brakowało, a nawet stanowiła ich oczko w głowie, więc tym bardziej wczesne dzieciństwo spokojnie mogła określić mianem sielanki.
Jeden z pierwszych przyrządów, z jakim zaczynają naukę dyscypliny przyszłe gimnastyczki.
Doskonale pamięta dzień, w którym po raz pierwszy rodzice zaprowadzili ją na zajęcia gimnastyki artystycznej. Miała chodzić na balet, ale w grupie dziewcząt skończyły się miejsca, więc szybko znaleziono jakąś alternatywę, z założeniem, że za rok po prostu się ją przepisze. Nic podobnego nie miało miejsca, zakochała się w tym sporcie, szybko wykazując duże ku niemu predyspozycje. Jej życie od tego momentu w dużej mierze ograniczyło się do treningów, ale sama nie widziała w tym niczego złego. Można powiedzieć, że żyła nieco pod kloszem, dorastając na hali z instruktorami, zamiast szukać sobie przyjaciół. Nie znała się za bardzo na współczesnej muzyce, oglądała mało telewizji, chodziła spać o ustalonych porach i odżywiała się zgodnie z rozpiską dietetyka. Wszystko było podporządkowane gimnastyce, ale za niczym innym nie tęskniła, bo właśnie takie życie znała najlepiej.
Zawodniczka nie może piłki upuścić, czy zgubić, powinna pracować obydwoma rękami.
Dorastania zawsze jest trudne, nawet, gdy ma się wsparcie rodziny i wyraźny cel w życiu. Celem Lisbeth naturalnie było zostać zawodową gimnastyczką. Jeździła na zawody, odnosiła sukcesy, ale jak w przypadku każdego, tak też w jej życiu pojawiły się wątpliwości. Może te wzięły się znikąd, może ich powodem był jakiś sprawiając problemy układ, a może po prostu któregoś dnia dotarło do niej, że poza treningami nie ma nic? Może wtedy jak wracała samochodem z rodzicami i na chodniku widziała grupkę roześmianych przyjaciół... nie wiadomo. W każdym razie chyba właśnie wtedy coś w niej się zmieniło. Poprosiła rodziców o zmianę szkoły, a chociaż nie rozumieli skąd ten pomysł, po długich namowach przystali na jej prośby, aby mogła zacząć od nowa, tym razem chętniej wychodząc do rówieśników.
Zawodniczki zawsze występują z dwiema maczugami, ukryty magnes ułatwia ich łączenie.
Pierwszy dzień w nowej szkole nie był taki, jak to sobie zaplanowała. Miała wtedy 16 lat, a czuła się jak dziecko we mgle. Wszyscy się znali i zdawali się pochodzić z całkiem innego świata, niż ten, który znała Lisbeth. Wydawało jej się, że nie znajdzie tam swojego miejsca i wtedy z pomocą przyszła jej Margot - sympatyczna, ładna, wygadana i przebojowa, a co najważniejsze, mimo swojej popularności nie zadzierała nosa. Wręcz przeciwnie, przyjęła Lisbeth pod swoje skrzydła, nigdy się z niej nie śmiejąc, tłumacząc często dość trywialne kwestie, które dla Fletcher były niezrozumiałe. Lis bardzo szybko pokochała przyjaciółkę jak siostrę, ufając jej w każdej kwestii. Dzięki Margot otworzyła się, zyskała przyjaciół, próbowała nowych rzeczy, już nie skupiając się jedynie na treningach. Nadal z ich dwójki to Beth była tą wycofaną i niepewną, ale tam gdzie jej brakowało odwagi, Margot nadrabiała za nie dwie.
Uznawana jest za jeden z najtrudniejszych przyrządów. Gimnastyczka nie może jej upuścić.
Przez ostatnie lata życie Lisbeth wyraźnie nabrało tempa, zaczęło sprawiać jej więcej radości, całkiem innej, niż satysfakcja podczas wygranych zawodów. Nauczyła się śmiać z głupich rzeczy, tańczyć nie do rytmu, czasem łamać zasady, ale rodzice nie mieli jej tego za złe. Po prostu żyła tak, jak każda młoda dziewczyna powinna - znajdując czas na obowiązki, jak i przyjemności. Trwało to aż do czerwca 2019 roku. Była na ten dzień umówiona z Margot, miały pójść na imprezę na której pojawić się miała pierwsza i w sumie jedyna miłostka Lisbeth, kolega ze szkolnych lat, który akurat zerwał ze swoją dziewczyną. Niestety jednak w ostatniej chwili Fletcher ze stresu skłamała przyjaciółce, że nie może się pojawić. Głupota, która miała nie nieś za sobą żadnych konsekwencji. Margot nie poszła sama na imprezę, zamiast tego przyłączyła się do swojego starszego brata, który na te dzień planował wspinaczkę w górach. Gdy wieczorem do Lis zadzwonił telefon, spodziewała się opowieści o tym, jak jej przyjaciółka się bawiła, ale zamiast tego usłyszała o nieszczęśliwym wypadku. Jakieś mocowania nie wytrzymały, to mogło przydarzyć się każdemu, ale przydarzyło się akurat Margot, w dniu, w którym powinna bawić się z Lisbeth na plaży, gdyby ta nie spanikowała. Świat Fletcher załamał się w tamtej chwili, poczucie winy, jakie od tamtej pory ciąży jej na barkach jest nie do zniesienia. Udaje, że sobie z tym poradziła, nie prosiła o pomoc, nie potrafiła o tym rozmawiać, zakładając, że i tak nikt jej nie zrozumie. Zamknęła się nawet bardziej w sobie, niż miało to miejsce przed poznaniem Margot. Wróciła na salę treningową i przestała szukać dodatkowych wrażeń, zrozumienia, przyjaciół, czegokolwiek. Chciała po prostu spokoju, ale wyrzuty sumienia nie dają jej ukojenia, nie chcą jej opuścić.
Nie był to jedyną katastrofą, jaka ją dotknęła. Jej starszy brat niedługo po śmierci jej przyjaciółki został wdowcem i Lisbeth poczuła, że nie może dołować rodziny jeszcze bardziej swoją obecnością. Zdecydowała się na wyprowadzkę, a chociaż chciała sama wynajmować sobie mieszkanie, państwo Fletcher nie chcieli nawet o tym słyszeć. Zdała sobie sprawę, że zawsze musiała być prowadzona za rękę i tak naprawdę sama niewiele mogła. Rodzice nawet nie wiedzą, że podjęła się dorywczej pracy, głównie po to, aby nie posiadać zbyt dużo czasu wolnego, podczas którego mogłaby się zadręczać.
- Od dziecka trenuje gimnastykę artystyczną, podchodzi do tego bardzo poważnie i to głównie na sporcie skupia się w swoim życiu. Dlatego też prowadzi bardzo zdrowy tryb życia.
- Raczej rzadko imprezuje. Właściwie zaczęła otwierać się na rówieśników dopiero w wieku 16 lat, ale przez śmierć najlepszej przyjaciółki sprzed roku, znów zamknęła się w sobie.
- Wyprowadziła się z domu, bo miała wrażenie, że jej osowiałość może być ciężarem dla rodziców. Może wystarczyłaby jakaś terapia, ale nie potrafi mówić o swojej stracie.
- W swoim życiu była kilka razy zauroczona, ale to ten typ dziewczyny, która jak już kimś się zainteresuje, to robi co w jej mocy, aby taką osobę unikać i się nie zbłaźnić.
- Ma problem ze spontanicznością. Z jednej strony chce być samodzielna i samowystarczalna, z drugiej bardzo często w jej głowie pojawia się pytanie "co powiedzą rodzice".
- Chodzi wcześnie spać. Ma problem z wytrzymaniem do późnych godzin, dlatego kilka razy skompromitowała się, zasypiając gdzieś w kącie na imprezie.
- Po tragicznym wypadku przyjaciółki, zrodził się w niej przemożny lęk wysokości. Czasem miewa nawet sny, że sama skądś spada.
- Z gimnastyki najbardziej lubi układy ze wstążką, jest też to jej największą specjalnością w dziedzinie, którą się zajmuje.
- Jako, że zawiązywanie nowych znajomości nie jest jej mocną stroną, ludzie często uważają, że zadziera nosa, co nie jest prawdą. Po prostu się wstydzi.
- Jest kiepską kelnerką. Sama nie wie, co ją tchnęło, aby znaleźć sobie dorywczą pracę. Stara się jednak najlepiej, jak potrafi, aby jej nie wyrzucili, chociaż nie zawsze jej to wychodzi.
- Ma dość twardy kręgosłup moralny i silne poczucie sprawiedliwości. Niby woli stać w ciszy z boku, ale gdy widzi, że komuś dzieje się krzywda, to jakimś cudem potrafi zabrać głos.
MIEJSCOWY bayside vale
