[Joseph Warren]

#2 Aurora Ferguson

Posłuchał jej — nigdy nie powie głośno..., że nie pierwszy raz i że nie pierwszy raz Emery miała rację; nie poszedł zapalić przed, ale po rozmowie z „fajfusem z góry” i zaoszczędził kilka fajek. Ogarnął sprawy, które oddał policjantowi wracającemu z urlopu i wychodząc, wysłał SMS-a Emery. Przeszedł przez ulicę i zniknął z pola widzenia policjantów wychodzących o tej samej, co Joseph godzinie, między drzewami w pobliskim parku. Usiadł na murku i zapaliwszy, zasznurował but, czekając na Emery, która miała podjechać po niego. Minęło kilka minut i zauważył samochód. Dopalił fajkę i pospiesznie wsiadł, kiedy podjechała pod bramę w niskim murze odgradzającym od ulicy park.
– Powiedz mi..., po co wstawili tę żelazną bramę w murek, który mógłbym przeskoczyć skończywszy osiemdziesiątkę? – To był Joseph w stu procentach własnej jakości; rozpadał się wewnątrz, ale jego uwagę potrafiły ściągnąć idiotyzmy i głupota, której nie znosił — nie rozumiał nielogiczności rozwiązań, zastosowań i zachowań. Nie musiała odpowiadać; wiedział, że wiedziała o czym mówił — znali się już... Były chwile, kiedy jedno spojrzenie było wystarczającą odpowiedzią. Uśmiechnął się lekko i przymknął oczy; miał do niej dużo zaufania, także w samochodzie. Jeździł z Ferguson i musiał przyznać, że z nią lubił jeździć na miejscu pasażera; była ostrożna, ale nie ciągnęła się, ślimacząc na drodze głównej. Nie machała kierownicą w prawo i w lewo jak niektórzy, nie hamowała ostro, jeśli sytuacja nie wymagała używania refleksu i „ręki szybszej niż oko” i nie pieprzyła byle pieprzyć o niczym — nie przeszkadzało jej milczenie w samochodzie.
Wpatrywał się w okno, o które opierał lekko rękę, starając się nie zasłaniać jej za wiele bocznego lusterka; wymieniali uwagi o innych kierowcach, o pogodzie i o sprawach, które oddał na czas urlopu. Był spokojny i rozluźniony, dopóki nie dojechali do cmentarza; kiedy Emery zaparkowała, zamknął oczy i przełknął ślinę kilka razy tak, jak przełyka się, kiedy ciało ciągnie na wymioty — musiała zauważyć, że w ułamku sekundy napięły się Josephowi wszystkie mięśnie. Wysiadła i podszedłszy do samochodu od strony pasażera, otworzyła drzwi; popatrzył na nią z lekkim wyrzutem i z przerażeniem drżącym głęboko w źrenicach.
– Nie – wyszeptał, ale kiedy chwyciła jego dłoń, wysiadł i przeszedłszy przez cmentarną bramę, ruszył w stronę alejki, w której była pochowana Lori; w grobie po lewej stronie grobu dziewczynki, leżała pochowana matka Josepha i Jacoba.
Nie puścił ręki Emery nawet na chwilę...

[Aurora Ferguson]

/ z posterunku

Gdy ogarnęła wszystko na biurku, umyła kubek, zamknęła go w swoim małym sejfie - bo tak, bała się, że jej zajebią - odczytała smsa od Josepha, odpisała mu nawet, śmiejąc się pod nosem i pokręciła głową żegnając się z osobami, które jeszcze zostawały na zmianie. Ona na dziś miała koniec. Wzięła pod pachę teczkę z kopią akt i zeznaniami, by przeanalizować jeszcze raz cały syf i choć nie powinna tego robić, nikt jej za bardzo nie zatrzymał. Zjechała na parking, odpaliła samochód, który mimo ostatniej stłuczki działał i miał się dobrze. Podjechała pod bramę i murek, na którym siedział Warren i kopcił jak zwykle, jak smok i wywróciła oczami. - Mógłbyś najpierw to cholerstwo rzucić, wtedy bym uwierzyła, że po osiemdziesiątce przeskoczyłbyś ten murek, metal, cokolwiek - rzuciła do niego i pokazała mu język. Nie paliła sama, starała się nawet zdrowo odżywiać i jak na to, ile osób otaczało ją z niezdrowymi nawykami, czuła się całkiem healthy. Że tak to ujmę. Okej, jakaś pizza czasem wjechała, to prawda, alkohol piła rzadko, ale zdarzało jej się, poza tym - ćwiczyła, miała odpowiednią dietę, jadła zielone warzywka i na pewno miała niski cholesterol. Nie mogła jednak powstrzymać śmiechu, gdy wsiadł do samochodu i odjechali spod komendy. Cieszyła się, że odrobinę wyluzował przez ten czas; może fakt, że dostanie wolne odrobinę go już uspokoił? Wprawdzie jechali teraz w miejsce, w którym wszystkie emocje będą się mieszać, ale nie zamierzała go z tym zostawiać samego. Mógł jej ufać, mógł po prostu powierzyć swoje sekrety, nawet jeśli oboje nie byli gotowi na żaden krok naprzód. Aurorze było dobrze w tym układzie. Szanowała swój czas i jego, szanowała wszelkie uczucia, pragnienia, a jednocześnie otrzymywali wolność, oddech, który każde z nich potrzebowało.
Wiedziała, że nie zrobi tego sam, ale że potrzebował tego, jak nikt inny. Musiała więc po prostu odrobinę mu pomóc. Zaparkowała obok cmentarza, widząc jego reakcję i zawahanie przeszła na drugą stronę, otworzyła drzwi pasażera i posłała mu delikatny uśmiech. - Dasz radę, Joseph - uśmiechnęła się delikatnie - będę obok, cały czas - zapewniła go i gdy wysiadł, zamknęła samochód przyciskiem na kluczyku i skierowali się w stronę odpowiedniej alejki. Nie rozmawiali, nie mówili też nic, będąc nad grobem dziewczynki. Aurora nie puszczała też ręki Warrena, wiedząc, że tego potrzebuje, że namacalnym wsparciem będzie, jeśli się nie odsunie, choć dawała mu tyle przestrzeni - ile potrzebował. W pewnym momencie jednak, rozglądnęła się i dostrzegła niedaleko kwitnący biały bez. Powiedziała mężczyźnie, by poczekał i przeszła kilka kroków w stronę drzewa. Rozejrzała się raz jeszcze, jakby miała zaraz dostać jakiś opierdol do grabarza, czy innego doglądającego cmentarz i wspięła się na jedną z gałęzi. Z kieszeni wysunęła nóż, obcięła kilka gałązek, robiąc prowizoryczny bukiet białych kwiatów i zeskoczyła zwinnie na ziemię. Wsadziła je go wazonu, który miał już jakieś kwiatki, ale kilka dni i padłyby, dlatego taka zmiana dobrze zrobi. Gdy był gotowy, skierowali się do samochodu i do jego domu.
- Głodny? - Zapytała, gdy przekraczali w ciszy jego próg.

Joseph Warren

[Joseph Warren]

Aurora Ferguson

Przełknął ślinę, przyglądając się wciąż świeżemu grobowi i Emery jak wypuściwszy z uścisku jego dłoń, sprawiając mężczyźnie fizyczny ból, który jak ukłucie igłą poczuł głęboko w sercu, podeszła do krzewu i odciąwszy najmłodsze, najładniejsze gałązki, włożyła je w flakon. Spojrzał na nią z niewypowiedzianą wdzięcznością i zanim wcisnął dłoń w jej, podszedł do grobu córki. Przyklęknął na jedno kolano i przycisnąwszy na chwilę dłoń do usypanej ziemi, wyjął jedną gałązkę bzu, którą ułożył na sąsiednim grobie należącym do Grace Warren.
Stanął przy Emery i splątawszy na powrót palce z jej, powiedział:
– Chociaż tyle, że nie leży tu sama... Bała się ciemności..., i nie lubiła zasypiać w ciszy. Zasypiała na mojej piersi i śpiącą zanosiłem Lori do jej łóżka. – Odwrócił się i puściwszy jej rękę, której jeszcze chwilę wcześniej szukał na oślep, sięgnął po papierosa — ten i jeszcze tylko jeden. Dotarł pierwszy do jej samochodu i przekładając fajkę w zaciśniętych zębach, wpatrywał się w niebo; kiedy podeszła, popatrzył na nią i wyjął spomiędzy warg papierosa, którego pomiął, zaciskając dłoń w pięść.
– Zadowolona? – spytał i wyrzuciwszy zwitek z papieru i resztek tytoniu z nieskrywaną złością, wsiadł do otwartego samochodu. – Został mi..., o jeden, jedyny i ty chcesz spędzić u mnie wieczór? Podjedziemy na stację benzynową – powiedział tak samo, jak wtedy, kiedy był przełożonym Emery i chcąc, nie chcąc nie mogła „nie podwieźć” go do wskazanego miejsca; a i tak buntowała się i mówiła, że „przejechała” albo zmieniała trasę.
Podejrzewał, że teraz tym bardziej, nie zatrzyma się na stacji benzynowej i nie pomylił się; zaparkowała z uśmiechem na twarzy dopiero na podjeździe w pobliżu domków. Weszli do środka i Joseph od razu poprosił:
– Zamknij drzwi, Emery. Nie chcę dzisiaj nieproszonych gości – pomyślał o bracie. Usiadł na kanapie i wpatrywał się w kobietę; poruszała się po jego domu tak, jak byłaby u siebie — nie mógł się nie uśmiechnąć.
– Nie, nie jestem głodny – odpowiedział. – Jeśli chcesz jeść, to w lodówce mam obiad od bratowej. Wystarczy podgrzać, bo wydaje mi się, że wy — kobiety — uwielbiacie wypytywać mężczyzn: „jesteś głodny? Jesteś głodny?”, żeby samym móc bezkarnie jeść. – Ironizował. Wstał i ściągnąwszy koszulkę, podszedł do Ferguson i popatrzył na nią; dotknął żeber palcami i dodał:
– Ja naprawdę niewiele jem, Emery. Idę wziąć prysznic. Idziesz też? – Wiedziała..., musiała wiedzieć, że mówił tylko o prysznicu; bez seksualnych podtekstów..., chyba że miałaby ochotę, ale byli dorośli i spodziewał się, że jeśli będzie chciała posunąć się o krok dalej, dowie się o tym...

[Aurora Ferguson]

Przyglądała się w spokoju jak podchodzi do grobu swojej córki, jak na grób obok daje jedną gałązkę z bzem i nie drgnęła na moment. Starała się zachować zimną krew, dla niego, starała się patrzeć na to bez emocji, w końcu prowadziła tą sprawę. Ale nie do końca umiała oddzielić wszystkie uczucia, jeśli chodziło o Josepha. Rozumiała, czemu powiedział jej w biurze, że wolał, by tego nie doświadczała, by pozostała bezstronna, by zimnym spojrzeniem prowadziła całą sprawę i nie dała się zwieść uczuciom. Ale nie chciała go też opuszczać, dlatego spuściła wzrok w dół, na swoje stopy i alejkę, po której stąpali i przymknęła na moment oczy. Niedługo opuszczą cmentarz, nie powinna zostawiać tutaj głowy. Nie odpowiedziała nic, uśmiechnęła się tylko delikatnie do niego, bo co miała powiedzieć? Że był wspaniałym ojcem? Że na pewno była szczęśliwa? To tylko głupie słowa, przypuszczenia, a nic nie zmienią. Pozwoliła mu więc opuścić cmentarz we własnym tempie z papierosem w ustach. Ale gdy tylko dotarła do samochodu pokręciła głową. - Oczywiście, że zadowolona.. - wywróciła oczami - to świństwo powinno być zakazane - prychnęła i ostatnie czego mógł od niej oczekiwać to jakaś stacja, sklep czy inny kiosk, gdzie kupiłby fajki. Niedoczekanie. Faktycznie przejechali obok stacji, Aurora spojrzała w jego stronę i mruknęła ciche "no ups, co za pech" i pojechała dalej, szczerząc się jak do sera. Tak będzie zdrowiej, dla niego, dla niej, mniej stresu przez te cholerne fajki!
- Mhhm - zrobiła, jak poprosił. Zamknęła drzwi na zamek i skierowała się głębiej do środka. - Nie jestem głodna, myślałam wprawdzie, że coś nam zrobię, ale skoro tak.. to potem najwyżej zjemy co przygotowała Twoja bratowa - kiwnęła głową i uśmiechnęła się delikatnie. Ale zaraz po tym jego ironizowaniu wywróciła oczami i wbiła mordercze spojrzenie w jego oczy. - Przestań, Warren - syknęła i zerknęła w dół, skoro już się przed nią rozbierał - po prostu się o Ciebie martwi, a ja nie miałam na myśli kontrolowania Cię z jedzeniem, jeśli to przez to rozumiesz - wzruszyła ramionami. - I to źle. Ale o tym, pogadamy kiedy indziej - nie miała ochoty na lekturę, prysznica też sobie dziś odmówi, dlatego pokazała mu dłonią, by się nie krępował. Sama wyciągnęła z lodówki wodę, nalała sobie do szklanki i upiła kilka łyków, rozglądając się po kuchni i salonie. Usiadła w końcu na kanapie, a raczej szybko zamieniła to siedzenie na leżenie pod kocem. Przymknęła na chwilę oczy, dosłownie na momencik, nie spała przecież jakieś szesnaście godzin tylko...

Joseph Warren

[Joseph Warren]

Aurora Ferguson

Przewrócił oczami i już miał w nią rzucić ściągniętą koszulką..., „i to źle” — odwrócił się z powrotem do Emery; nie mógł, nie odeprzeć tych zarzutów, mimo że otwarcie nic nie zarzuciła Josephowi; „winni się tłumaczą”. Wiedział bardzo dobrze, co robi; nie może się okłamywać..., ale musiał odsunąć od siebie trafne spostrzeżenia Ferguson i jej podejrzenia, które chcąc rozgonić, demaskował się tylko coraz bardziej.
– Kiedy, „kiedy indziej” będzie gadka o jedzeniu? – Starał się nie podnosić głosu; wybuch w pracy musiał wyprać oboje z emocji — nie miał sił się kłócić. – Emery..., rozmawialiśmy już kiedyś na ten temat. Spławiłem cię, bo nie widziałem i nie widzę dalej większego sensu w rozmawianiu o jedzeniu. Z jedzeniem jest tak, jak z seksem, wiesz? Lepiej to robić, niż o tym mówić. – Podszedł do niej i dotknął policzka Ferguson — powoli tracił jednak czujność; zmęczony chciał jak najszybciej zamknąć ten temat. – Nie jem..., nie lubiłem i nie lubię jeść, i nie smakuje mi większość jedzenia. Emery, nie przekonasz mnie tak samo, jak nie przekona mnie Leah, że „jedzenie jest fajne”. Nie!.., nie jest... I proszę nie mówmy o tym więcej, dobrze? – W ostatniej chwili przyłapał się, że niewiele brakowało, żeby powiedział jej o powodach, dla których tak uważał; nie mógł! To była tajemnica jego i jego brata; nikt, absolutnie nikt!.., nie mógł się dowiedzieć prawdy o ich ojcu..., o tym co on zrobił i co oni zrobili. Świetnie pamiętał jak Jacob przyniósł na górę ugotowane przez ojca..., „jedzenie”; musiał przejść przy łóżku, na którym leżał trup ich matki. Obiad — wątpliwej świeżości mięso, tłuczone ziemniaki i coś, co miało być, ale do cholery nie przypominało marchewki z groszkiem, śmierdział obrzydliwie. Minęło piętnaście minut..., i ojciec, z zegarkiem na ręku, trzymając gruby pasek i pobrzękując sprzączką o podłogę, wszedł na górę.
– Zjadłeś? – Jacob chciał odpowiedzieć za niego...
Potrząsnął głową; woda spływając po ciele Josepha, zbierała wszystko to, co marzył, że zapomni z czasem, ale nie zapominał nigdy. Owinął się ręcznikiem, wiszącym na jego chudych biodrach jak na wieszaku i wyszedł w duszącym obłoku pary zmieszanej z antyperspirantem, z łazienki i zobaczywszy Emery leżącą na kanapie, podszedł i ukucnąwszy, pocałował ją w czoło.
– Ciii... – wyszeptał, biorąc dziewczynę na ręce; zasnęła i nie miał sumienia jej budzić. Zaniósł Ferguson i położywszy ostrożnie na łóżku, ściągnął jej jeansy i buty. Otulił ją cienkim pledem; obudziła się od razu i spojrzała na Josepha, mrugając tak, jak nie wiedziałaby w ogóle, co się dzieje. Nie mógł się nie uśmiechnąć.

[Aurora Ferguson]

- Tylko widzisz, ten seks bywa u Ciebie częściej niż jedzenie najwyraźniej - mruknęła zła, bo oczywiście, że nie rozumiała. Jaki normalny i zdrowy facet nie je, tak? Czy chodziło o Lori? Czy właśnie przez jej śmierć nie mógł dojść do siebie? A może chodziło o coś zupełnie innego? Bez informacji nie mogła dojść do stanu, w którym znajdował się Joseph; jeśli z nią nie rozmawiał, ani nie próbował zrozumieć podejścia bliskich, to jak miała dać temu spokój? Nie zignoruje przecież faktu, że się głodzi i nie lubi jeść, tak? Byłaby kompletnie złą osobą, gdyby tak się stało. - Nie chodzi o to, że jedzenie nie jest czy jest fajne, jest potrzebne. Jak woda, powietrze i.. - no właśnie, co? Miłość, uczucia? Czy on w to jeszcze wierzył? Nie dokończyła, ale spojrzała na niego wymownie, bo oboje tracili cierpliwość, ale ona bardziej, bo nie wiedziała o niczym. On miał wszystkie odpowiedzi, a ona wciąż stała w ciemnościach, zastanawiając się, co jest nie tak. - Poza tym, nigdy nie próbowałeś tego, co gotuję.. - mruknęła, odrobinę urażona faktem, że tyle razy mu to proponowała i za każdym razem odmawiał. Nie prosiła go przecież o ucztę, ale makaron, czy jej specjalności.. może nie byli w związku, nie była jego żoną i nie powinna tupać nogą jak mała dziewczynka, ale była jego przyjaciółką. I martwiła się o niego. - Zapomnij, nie ze mną te numery - mruknęła na odchodne, bo jeśli myślał, że to ich ostatnia rozmowa - mylił się, albo po prostu ignorował fakt, że Aurora bywała równie uparta co on. Trafił swój na swego po prostu.
Nie wiedziała kiedy odpłynęła. Była zmęczona, tak naprawdę wszystkim. Emocjami, pracą, nie pamiętała nawet kiedy ostatnio brała wolne. Nic dziwnego, że miała ostatnio stłuczkę, że zasypiała mu na kanapie, choć miała dopilnować, by coś zjadł.. ocknęła się, gdy poczuła materiał na sobie. Spojrzała na Josepha i przetarła oczy, przeciągając się moment później. - Nie śpię.. wcale nie śpię - wymruczała, siadając sobie na łóżku i posyłając mu lekki uśmiech - moglibyśmy coś oglądnąć - i potem zjeść, albo jedno i drugie, na raz najlepiej. A jeśli nie chciał jedzenia Lei, to może po prostu ona im przygotuje coś innego? Obrzuciła mężczyznę wzrokiem i przyciągnęła go za rękę do siebie. - Możemy też poleniuchować - zaśmiała się pod nosem. W końcu leżakowanie było przyjemne, tak?

Joseph Warren

[Joseph Warren]

Aurora Ferguson

Odgryzłby się, tylko że ostatnio... — pierwszy wyszeptał w jej uchylone rozkosznie usta „nie..., nie dzisiaj”.
Chciał..., bardzo chciał odpowiedzieć Ferguson, ale co miałby powiedzieć? Że w życiu potrzebna oprócz powietrza, wody, mocnej kawy i fajek jest miłość? Na pewno uwierzyłaby..., rozwodnikowi, który nie wytrzymał w małżeństwie więcej niż trzy lata, ale..., musiała wiedzieć przecież, że nie wytrzymał w małżeństwie, bo nie było w nim miejsca na miłość. Miłość między mężem i żoną, między którymi stał wciąż ktoś trzeci; ktoś, kto nigdy nie powinien stawać między nimi — jej brat Laurence, który egoistycznie myśląc tylko o sobie, otworzył Josephowi oczy, uświadamiając mu bezwzględnie bezwiednie, bezmyślnymi awanturami, że nie ma sensu ciągnąć w nieskończoność tego, czego nie ma i czego nie było nigdy. Uwolnił się..., tylko nie przestał wierzyć w miłość; szukał jej przez chwilę w oczach Lori i wydawało mu się, że znalazł ją w wargach Emery do momentu, w którym nie uświadomiła Josephowi, że „nic z tego nie będzie” — tylko, że..., nie potrafi z niej zrezygnować...
– Śpij..., jesteś zmęczona Emery – powiedział, pogładziwszy ją po policzku. – Nie położysz się? – spytał, widząc jak usiadła na łóżku owinięta blado-różowym pledem, który wyglądał jak zrobiony na grubych drutach. Rozwinął się z ręcznika; zakładając dresowe spodnie czuł spojrzenie Emery na swojej skórze. Odwrócił się w jej stronę i stojąc między jej nogami, które splotła już na jego umięśnionej łydce, oparł głowę Ferguson o swoje biodro, gładząc policzek kobiety, jakby była kotem nadstawiającym mordkę do pieszczoty. Włączył telewizor i nie przerywając wciąż delikatnej pieszczoty, przełączał kanały w poszukiwaniu czegoś, czego nie musieliby oglądać najuważniej na świecie.
– Naprawdę chciałabyś marnować na mnie tyle czasu, stojąc w tej kuchni metr na metr? – spytał, niedowierzając; nikt nigdy nie dbał o Josepha..., oczywiście poza matką, bratem czy bratową — pomyślał, że była żona nie poświęciła nigdy czasu, żeby zainteresować, a tym bardziej zadbać o jego nie-jedzenie. Kobiety, z którymi spotykał się natomiast przed ślubem?..., nigdy nie dopuszczał ich tak blisko, jak blisko pozwolił dojść do siebie Emery. Pochylił się i odrzuciwszy pilot na łóżko, pocałował Ferguson.
– Powiedz, że jutro masz wolne i pozwolę się nakarmić czym tylko będziesz chciała – wyszeptał w jej usta.

[Aurora Ferguson]

Nie umiała oddać swojego serca tak o. Oboje byli po ciężkich rozstaniach, on stracił córkę, był w stanie bardzo wrażliwym i dawanie mu złudnej nadziei, że potrafiłaby się w coś nowego zaangażować - byłoby okrutne. Nawet bardzo. Nie mogła mu złamać serca, nie chciała tego robić, bo wyrywanie z piersi i tak już pokrzywdzonego przez życie Josepha musiałoby być ostatnią rzeczą, jaką zrobiłaby w swoim życiu. Nie była osobą, która bezmyślnie bawi się innymi, ale ten romans jakoś sam się rozwinął. Liczyła się z tym, że przekraczali wiele granic, że mieszała się bliskość partnerska z całą otoczką cielesną. Lubiła z nim przebywać i lubiła go całować; rozmawiała z nim chętnie, gdy nie musieli na siebie krzyczeć i zasypiała, czując się bezpiecznie w jego ramionach. Ale to wciąż, miał być tylko romans, tylko coś, z czego oboje by czerpali. I nie potrafiąc zrezygnować z kolejnych namiętnych chwil w archiwum, czy też na kanapie w salonie Warrena, tak jakoś trwali w tym układzie, obijając się od ścian. Póki jedno nie powie, że powinni przestać. - Daj spokój, co to dla mnie -machnęła ręką i jeszcze raz przetarła zaspane ślepia. Ziewnęła sobie, dochodząc do siebie. Była w jego sypialni, rozejrzała się nawet, czy na pewno tutaj i uśmiechnęła się, zerkając w dół, gdy zorientowała się, że pozbył się połowy jej ubioru. W innym wypadku super creepy, w tym.. całkiem miło, że chciał o nią zadbać. - Mogę z Tobą ewentualnie - poruszyła brwiami, zerkając na Josepha, który zdjął z siebie ręcznik. Przygryzła delikatnie wargę i mruknęła pod nosem.
Poddała się pieszczocie. Mruczała jak najprawdziwszy kot, wtulając się w biodro i udo mężczyzny z przymkniętymi oczami. Słyszała, że przerzuca programy; urywki informacji, muzyka, jakiś film, kliknięcia pilota. - Po pierwsze, żadne marnowanie czasu, po drugie.. dlaczego nie? Czy to takie dziwne, że ktoś robiłby Ci kolację? Nic wyszukanego. Po Prostu makaron, czy też tosty. W sumie.. nie wiem co masz w lodówce - zaśmiała się cicho i spojrzała na bruneta z dołu dużymi oczami. Przygryzła delikatnie dolną wargę, czując, że może jednak się przełamie, że pozwoli sobie na chwilę zapomnienia i przynajmniej raz skosztuje tego, co ona mu zrobi. A nie kupi w sklepie. Odwzajemniła pocałunek, palcami dotykając jego zarostu i uśmiechnęła się odrobinę bardziej zadziornie. - Nie sprawdziłeś grafiku, co? Inaczej byś tego nie mówił - mruknęła z błyskiem w oku i wypadła jak strzała w samej, krótkiej koszulce i czarnych, bawełnianych majtkach typu hipster. Długie nogi Ferguson zniknęły w korytarzu, a następnie udała się od razu do kuchni, sugerując tym samym, że tak. Ma wolne. I on będzie musiał coś zjeść. Wyciągnęła więc z lodówki kilka warzyw, które zapewne zostawiła Leah, znalazła makaron w szafce i nastawiła na niego wodę. Nasypała soli do garnka i rozejrzała się za deską. Sprawnie pokroiła warzywa, zaraz po umyciu - paprykę, cukinię, pomidora, dorzuciła też do tego wszystkiego łososia, który datę ważności miał na pojutrze i pewnie leżał tu ostatni miesiąc. Uwijała się tak szybko, jakby bała się, że zmieni zdanie.

Joseph Warren

[Joseph Warren]

Aurora Ferguson

Popatrzył na nią; wpatrywała się w niego z zadartą głową, doprowadzając do szaleństwa — przesunął dłonią przez bok szyi Ferguson na kark i wplątawszy długie, szczupłe palce w jej włosy, pochylił się i pocałował, drażniąc jej wargi krótkim, tyle że natarczywym podszczypywaniem zębami. Uśmiechnął się tęsknie odsuwając od niej i otworzywszy leniwie powieki, powiedział, spoglądając na wcięcie w szyi między obojczykami, na którym położył palec dotykając jej dekoltu:
– Od trzydziestu lat nikt nie robił mi kolacji... – Przeniósł wzrok w górę i wpatrując się w oczy Emery tak samo, jak uparcie wpatrywała się w jego ona, pocałował po raz kolejny kobietę, czując narastające podniecenie rozlewające się w dole brzucha. Ciepło..., jak ciepła krew lepiąca się w palcach i oblepiająca jego ręce, z których wyślizgiwała mu się łopata. Czy miał jeszcze tabletki?
Nie spodziewał się..., Emery poderwała się i pobiegła w stronę drzwi; przez chwilę przerażony myślał, że się zapomniał i wyjawił najcięższy ze wszystkich grzechów, które nosił wyryte w sumieniu..., które nosił wyryte w pamięci — dwunastolatek wyciągnięty z konfesjonału za kościstą rękę na środek kościoła i siarczysty policzek. „Nigdy nie dostąpisz zbawienia..., zgniły owoc i powiedziane jest: poznasz drzewo po...” — wyszarpnął ramię z zaciskającej się coraz mocniej ręki klechy i splunąwszy pod ołtarz, wyszedł; nie był w kościele nawet na pogrzebie córki. Nie chciał, żeby te wszystkie chwile wracały teraz, kiedy uspokoił się i ukoił nerwy w dotyku drobnych dłoni Emery.
Przeszedł przez część spełniającą funkcję przedpokoju i pokoju dziennego, gościnnego i jadalni w jednym; oparł się o ścianę i przypatrywał kobiecie gotującej mu coś, co musiał zjeść..., a przede wszystkim chciał... Chciał przełamać obrzydzenie do czegoś, czego większość ludzi nie umiała odmówić, czerpiąc przyjemność tak, jak Leah nie tyle z przygotowywania, ile z jedzenia samego w sobie. Wzdrygnął się widząc w garnku bulgoczący, gęsty sos pomidorowy; był..., czerwony i miał grudki rozgotowanych warzyw — przymknął oczy...
– Nie będziesz mnie zmuszać? – spytał po chwili wahania; nie chciał..., bardzo nie chciał sprawić Emery przykrości, ale to było głęboko w nim. W środku, w świadomości i podświadomości. Podszedł bliżej do Emery i wtulił się w jej plecy, opierając głowę o szyję kobiety; musiał zamknąć oczy.

[Aurora Ferguson]

Lubiła ich bliskość. Musiała przyznać, że naprawdę było jej dobrze z Josephem. Jego pocałunki, dotyk, droczenie się z jej ciałem, które łaknęło pieszczot i odpoczynku po całym dniu wysiedzianym przy biurku. Mruknęła w jego usta, nie chcąc, by tak się dłużej z nią bawił, choć sama przesunęła zaczepnie językiem po wargach Warrena, zwijając go na koniec w rulon z cichym śmiechem. - W takim razie - muszę się postarać, by było dobre - przyznała, choć poczuła smutek. Naprawdę nikt nie robił mu kolacji? A co z żoną? Czy ich małżeństwo było aż tak okropne? Mieli przecież Josie, a to na pewno nie było dziecko z nagłej wpadki. Wierzyła, że się kochali, wspierali, że mieli ze sobą wspólne, dobre chwile. Nie chciała jednak dopytywać, uznając temat byłej żony i zmarłej córki za zbyt wrażliwy i drażliwy, zwłaszcza po dzisiejszym dniu na komisariacie. Mieli od tego odpocząć, on miał nabrać dystansu, a poza tym, Aurora nie chciała być wścibska i przekraczać granic, o których niechętnie i tak rozmawiał. Jak o całym swoim życiu, zamykając się w swojej bańce.
- Chooolera - zamyśliła się i pomidory powoli jej się zamieniały w sos. Ściągnęła szybko patelnię z ognia, próbując odratować jakieś kawałki. Tak się zestresowała faktem, że chciała, by mu posmakowało, że prawie wszystko zepsuła. Zmrużyła oczy, próbując się skupić i odlewając sok z pomidorów, który zamieniał się w sos. Odłożyła odratowane warzywa gdzieś na bok i zerknęła na łososia na desce. Będzie do tego potrzebowała osobnej patelni, jakiejś mniejszej. I już miała sięgać do szafki w poszukiwaniu czegoś, co by mogło za nią posłużyć, usłyszała jego słowa. - Cóż - mruknęła cicho, dając się objąć od tyłu i uśmiechnęła się delikatnie - zmusisz Cię nie zmuszę, ale.. staram się Joseph, więc Ty też może mógłbyś w końcu - nie chciała brzmieć sucho czy ostro, nie chciała się o to kłócić, ale musiał zrozumieć, że ona nie miała pojęcia. Dla niej niewyobrażalne było, że nie lubił jedzenia. Nie wiedziała co się za tym kryje. - Specjalnie nie robię nic inwazyjnego. Podsmażone odrobinę warzywa, łosoś i makaron. Bez sosów, na oliwie, żadnego czerwonego mięsa, ani dziwactw typu risotto z cukinią i ricottą - spojrzała przez ramię i pocałowała go w nos. - Daj mi szansę - daj sobie szansę na to.

Joseph Warren

[Joseph Warren]

Aurora Ferguson

Uśmiech zbłądził z twarzy Josepha, kiedy spojrzał w wpatrzone w siebie oczy.
– Posmutniałaś... – ..., dlaczego? – pomyślał, wpatrując się w Emery; czy bezdenna czerń w sercu pochłaniała już i kobietę, bo miał czelność od czasu do czasu pomyśleć „moja”?..., „moja Emery”?... Czy musiała zniknąć z jego życia tak, jak Lilia? Jak matka? Miałby być do końca życia sam? Samotny? Za karę..., ale za co? Co właściwie takiego sprawiło, że miałby nigdy nie być szczęśliwy? A może tak właśnie było lepiej? Było lepiej, jeśli nie miał nikogo, kogo mógłby skrzywdzić i komu mogło zależeć na nim? Może było inaczej niż zawsze zakładał i to on..., on..., a nie Jacob odziedziczył ojcowski charakter razem z wyglądem — obraz i podobieństwo boga, który wykreował go, ulepiwszy pogardą i uformowawszy strachem... Boga, którego bał się jako dziecko i którym gardził stając się mężczyzną. Pozbawionego litości Boga, który pożerał mózgi swoich dzieci i trawił ich myśli... Czas.
Oddychał ciężej, opierając się o ramiona kobiety; miał nadzieję, że nie czuła bicia jego serca, które waliło coraz szybciej, coraz mocniej, że nie słyszała świstu jego oddechu, który był coraz płytszy. Nie..., nie straci świadomości; chwila, w której musiał odsunąć od siebie najgorsze wspomnienia. Będzie dobre tak samo, jak to, co gotowała matka – pomyślał i pocałował Emery zaraz za uchem. Poczuł się tak, jak dostałby w twarz; starała się tak, jak nikt nie starał się nigdy — ulżyłoby, gdy uderzyłaby Josepha trzymaną w rękach patelnią. Uśmiechnął się niepewnie, niewyraźnie i objąwszy ją, powiedział:
– Przepraszam..., widzę jak bardzo ci zależy i... – Naprawdę chciał, sprawić Ferguson radość..., przyjemność... Przesunął dłoń w jej włosy, którymi bawił się przez chwilę; była dobra..., za dobra... — tak przynajmniej wydawało się Josephowi. Kolejny czas miał wrażenie, że nie zasługuje na kogoś, kogo los stawiał na jego drodze. Uśmiechnął się, kiedy pocałowała go lekko w czubek nosa.
– Przyznam, że pachnie coraz przyjemniej i..., naprawdę doceniam to, co robisz dla mnie, Emery – wyszeptał, przytulając ją mocniej na sekundę; zaczynała wyrywać się do patelni odstawionej na kuchenkę — nie mogła pozwolić sobie na wpadkę. Mała perfekcjonistka...

[Aurora Ferguson]

- A Ty byś nie posmutniał? - Wywróciła oczami i westchnęła ciężej. - To po prostu smutne, że nikt nie robił Ci kolacji przez tyle czasu, nawet Twoja żona i uważam to za kompletnie nienormalne - nie była fanką siedzenia w kuchni i bycia kurą domową dla faceta. Nie, ten model kompletnie się nie sprawdzał, ale chciała czasem zrobić coś miłego dla bliskich, przyjaciół, rodziny, czy swojego faceta. Było to miłe, zjeść wspólną kolację, czy obiad, posiedzieć nad blachą ciastek i porozmawiać na wszystkie tematy, nawet jeśli oficjalnie ich relacja miała być bardziej fizyczna. Niestety, gdzieś po drodze pogubili wszelkie granice. Praca mieszała się z seksem, seks z uczuciami, a uczucia z mętlikiem i całą gamą różnych rzeczy, na które oboje nie byli gotowi. Bo on też nie był gotowy, gdy wciąż flashbacki nie pozwalały mu się cieszyć normalnym dniem z Ferguson.
Uśmiechnęła się, gdy poczuła jego usta za uchem. - Przyszedłeś mnie tu rozpraszać czy marudzić? - Stuknęła go palcem w nos zaczepnie, bo co jak co, obie rzeczy wychodziły mu doskonale. Nie dość, że marudził i nie chciał jeść, zachowując się przy tym jak duże dziecko z brukselką na talerzu, to jeszcze tu ją pocałował, tam się pobawił i jeszcze obejmował. Było to miłe, niech nie zrozumie jej źle! Nawet bardzo. - I? Po prostu się postaraj - nie mogło być to takie trudne, prawda? Gdyby tylko wiedziała, co za tym wszystkim stało i jak bardzo chodziło o psychikę Josepha, która umówmy się - leżała i kwiczała w tym momencie, pewnie miałaby inną perspektywę. Co nie znaczy, że dałaby mu się zagłodzić i wysłuchiwałaby tego gadania o tym, że nie lubi jedzenia. - To dobrze, a teraz.. nie wiem, nalej nam wody, wyciągnij piwo, a ja skończę - uśmiechnęła się łagodnie, bo potrzebowała jeszcze kilku minut dosłownie, a już przed chwilą prawie zepsuła, dlatego dała się jeszcze przytulić na chwilę, a potem wróciła do robienia im kolacji. Podsmażyła łososia, odcedziła makaron, wrzuciła go do garnka gdzie dodała warzywa, jak i rybę, zmieszała wszystko i przyprawiła na koniec delikatnie dla smaku. Trochę pieprzu, trochę soli, nic wyszukanego. Poza tym, jak na niejadka pewnie nie miał żadnych innych przypraw. Na dwóch talerzach pojawiła się średnia porcja, ale nic w garnku nie zostało, co też mówiło o jej skillsach, hehe. Położyła wszystko na stole. - Gotowe, oby Ci posmakowało - posłała mu lekki uśmiech, siadając na krześle i od razu zajęła się jedzeniem. Ona, była głodna, a poza tym, chciała mu pokazać, że mimo wszystko jest to smaczne.

Joseph Warren